Pochodzenie i krótka historia: Samopsza to gatunek pszenicy zaliczany do antycznych zbóż. Udomowienie pszenicy samopszy sięgają początków neolitu. Pierwszymi regionami, które tego dokonały były tereny dzisiejszej Turcji i Półwyspu Arabskiego. Wcześniej, podobnie jak płaskurka czy orkisz, występowały jako dzikie trawy. To właśnie ludność neolityczna zaczęła zbierać kłosy samopszy i ziarnami z nich pozyskanymi zasiewać wcześniej przygotowane pola. Uważa się, że to samopsza przyczyniła się w znacznej mierze do zmiany kultury ludzi neolitu. Przestaliśmy być kulturą łowiecko-zbieracką, a zaczeliśmy budować osady, w których trzeba było rozwijać umiejętność upraw pól czy chowu zwierząt. Dlaczego samopsza? Podobnie jak płaskurka czy orkisz, samopsza posiada twardą łuskę otaczającą ziarno i mocną łodygę. Sprawia to, że jest odporna na grzyby, czy inne szkodniki i dzięki temu jest odporna na warunki atmosferyczne i nie potrzebuje specjalnego nawożenia czy opryskiwania upraw środkami ochrony roślin. Dzięki temu, że powoli rośnie, samopsza posiada około 50% więcej białka niż ziarna z pszenicy zwyczajnej. Białko to charakteryzuje się inną budową i jest znacznie lepiej przyswajalne przez nasz organizm. Ponadto nie podrażnia układu trawiennego. Mąka z samopszy jest bogata w wielonienasycone kwasy tłuszczowe, fruktany oraz związki fitochemiczne (karotenoidy w tym leuteina, zeaksantę, kwasy fenolowe czy fitosterole). Ma wysoki poziom błonnika i witamin z grupy B czy mikroelementów takich jak: magnez, fosfor,  żelazo czy cynk. Wszystkie te rzeczy sprawią, że nasz organizm podziękuje nam zdrowiem i zmniejszeniem dolegliwości jak umieścimy na stałe w naszej diecie produkty z samopszy.