Miód ze spadzi iglastej pozyskujemy z lasu jodłowego. Trzy pasieki przewozimy latem na spadź, gdy kończy się pożytek lipowy. Spadź to słodkie kropelki wytwarzane przez mszyce i czerwce. Jest trudnym pożytkiem, gdyż nigdy nie wiemy kiedy się zacznie i skończy. Pszczoły muszą się nauczyć zbierać kropelki spadzi z liści, co trwa kilka dni, w odróżnieniu od nektaru roślin, który wyszukują błyskawicznie. Miód spadziowy jest brązowy, zielonkawy lub prawie czarny. Kolor zależy od warunków pogodowych, okresu występowania spadzi oraz gatunków roślin na których się pojawia. Krystalizuje późno, po kilkunastu tygodniach. Wtedy nieco jaśnieje a zielonkawy odcień znika.
Miód spadziowy w smaku jest nieco mniej słodki niż miody nektarowe, lekko żywiczny, łagodny.
Właściwości
W porównaniu z miodami nektarowymi zawiera kilka razy więcej biopierwiastków takich jak : żelazo, cynk , miedź i bor. Ponadto jest dobrym źródłem
potasu, wapnia, sodu, fosforu, siarki, magnezu, manganu kobaltu
Zawiera również znacznie większe ilości białek i enzymów co warunkuje w połączeniu z wysoką kwasowością silne właściwości przeciwbakteryjne, przeciwzapalne antybiotyczne.
Stąd zastosowanie w leczeniu infekcji i takich schorzeń jak zapalenie oskrzeli, astma oskrzelowa atopowa, zapalenie płuc i gruźlica płuc.
Z uwagi na zróżnicowany skład działa regenerująco w okresach rekonwalescencji, po operacjach, w stanach hypowitaminozy i przy anemii.
Miód spadziowy stosowany jest
również w takich schorzeniach przewodu pokarmowego jak zaparcie i biegunki oraz stany zapalne jelit.
Wskazany jest ponadto w chorobach serca i naczyń krwionośnych, m.in. w miażdżycy mięśnia sercowego, nerwicy serca, chorobach naczyń krwionośnych na tle zakrzepowym, guzach krwawniczych odbytu.
Ze względu na właściwości rozkurczowe i moczopędne jest zalecany w chorobach nerek, pęcherza moczowego, kamicy nerkowej.
